Την εποχή των δεινοσαύρων ο πλανήτης μας περιστρεφόταν πιο γρήγορα από ό, τι σήμερα.
Χρονικά στα δαχτυλίδια ενός αρχαίου χρονομέτρου είναι μια ιστορία ημερών μικρότερη από μισή ώρα και χρόνια εβδομαδιαίως περισσότερο από ό, τι σήμερα, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Αυτός ο αρχαίος χρονομέτρης είναι ένα εξαφανισμένο ακρωτήριο αγρωστωδών, από μια ομάδα μαλακίων που κάποτε κυριάρχησε στο ρόλο που τα κοράλλια γεμίζουν σήμερα στην δημιουργία των υφάλων. Το αχιβάκι ανήκε στο είδος Torreites sanchezi και ζούσε πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια σε ένα ρηχό τροπικό βυθό, το οποίο είναι τώρα ξηρό έδαφος στα βουνά του Ομάν στη Μέση Ανατολή.
Αυτό το αρχαίο αχιβάκι εξελίχθηκε εξαιρετικά γρήγορα από το σπίτι του σε ένα πυκνό ύφαλο, δημιουργώντας ένα δαχτυλίδι ανάπτυξης στο κέλυφος του για κάθε μέρα των εννέα ετών που ζούσε. Μια ομάδα ερευνητών ανέλυσε το κέλυφος της αχιβάδας για να πάρει ένα στιγμιότυπο του χρόνου και της ζωής που ήταν όπως στην ύστερη Κρητιδική περίοδο , περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια πριν τελειώσει η ιστορία τόσο των δεινόσαυρων όσο και αυτών των ακρωτηρίων.
Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα λέιζερ για να διαπεράσουν τις μικροσκοπικές οπές στο κέλυφος και στη συνέχεια να τις εξετάσουν για ιχνοστοιχεία. Αυτά θα μπορούσαν να παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη θερμοκρασία και τη χημεία του νερού στο οποίο ζούσαν αυτά τα μαλάκια.
«Έχουμε περίπου τέσσερις έως πέντε σημεία δεδομένων ανά ημέρα, και αυτό είναι κάτι που σχεδόν ποτέ δεν παίρνουν στη γεωλογική ιστορία,» συγγραφέας της μελέτης οδηγούν Niels de Winter, αναλυτική γεωχημικός στο Vrije Universiteit Brussel, είπε σε μια δήλωση . “Μπορούμε βασικά να δούμε μια μέρα πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια.”
Η ανάλυση των ερευνητών του κελύφους, η οποία αποτελείται από δύο μέρη που συνδέονται με μια φυσική άρθρωση και είναι γνωστή ως “δίθυρο”, αποκάλυψε ότι οι θερμοκρασίες των ωκεανών ήταν θερμότερες κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου από ό, τι είχε προηγουμένως θεωρηθεί. Έφθασαν 104 βαθμούς Φαρενάιτ (40 βαθμούς Κελσίου) το καλοκαίρι και πάνω από 86 F (30 C) το χειμώνα.
Βρήκαν επίσης ότι το κέλυφος αυξήθηκε πολύ πιο γρήγορα κατά τη διάρκεια της ημέρας από ό, τι κατά τη διάρκεια της νύχτας, γεγονός που υποδηλώνει ότι αυτές οι μύγες μπορεί να έχουν σχέση με άλλα είδη που τρέφονται με ηλιακή ακτινοβολία και τροφοδοτούνται από την κατασκευή υφάλων. Αυτός ο τύπος μονόδρομης ή αμφίδρομης σχέσης, στην οποία οι οργανισμοί βοηθούν ο ένας τον άλλο, ονομάζεται συμβίωση και υπάρχει επίσης σε μερικά γιγαντιαία μύδια και άλγη.
Επειδή αυτό το αρχαίο μαλάκιο έδειξε επίσης μεγάλες εποχιακές παραλλαγές ή αλλαγές στο κέλυφος σε διαφορετικές εποχές, οι ερευνητές ήταν σε θέση να προσδιορίσουν διαφορετικές εποχές και να μετρήσουν τα χρόνια. Διαπίστωσαν ότι τα χρόνια κατά το διάστημα αυτό ήταν 372 ημέρες και οι ημέρες ήταν 23 και μισή ώρα αντί για 24 ώρες. Ήταν προηγουμένως γνωστό ότι οι ημέρες ήταν μικρότερες στο παρελθόν, αλλά αυτή είναι η πιο ακριβής μέτρηση που βρέθηκε για την ύστερη Κρητιδική περίοδο.
Ενώ ο αριθμός των ημερών σε ένα χρόνο έχει αλλάξει, η διάρκεια ενός έτους είναι σταθερή με την πάροδο του χρόνου, καθώς η τροχιά της Γης γύρω από τον ήλιο δεν αλλάζει. Το μήκος μιας ημέρας αυξάνεται καθώς η βαρύτητα της σελήνης δημιουργεί τριβές από τις παλίρροια των ωκεανών και επιβραδύνει την περιστροφή της γης. Καθώς η Γη επιβραδύνεται, η έλξη των παλίρρων επιταχύνει το φεγγάρι, έτσι το φεγγάρι κινείται πιο μακριά κάθε χρόνο. Σήμερα, το φεγγάρι τραβάει περίπου 1,5 ίντσες (3,82 εκατοστά) ανά έτος, αλλά ο ρυθμός αυτός άλλαξε καθ ‘όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Κοιτάζοντας μπροστά, η ομάδα πίσω από τη νέα μελέτη δήλωσε ότι ελπίζει να χρησιμοποιήσει αυτή τη νέα μέθοδο λέιζερ για να αναλύσει ακόμη και τα παλαιότερα απολιθώματα για να ακούσουν ακόμα και τις παλαιότερες ιστορίες από τους φυσικούς χρονομετρητές του πλανήτη μας.
Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στις 5 Φεβρουαρίου στο περιοδικό Παλαιοκεανογραφία και Παλαιοκλειστολογία.