Το Α’ Μέρος της ανάρτησης ΕΔΩ
Το Γ’ Μέρος της ανάρτησης ΕΔΩ
Κρινιώ Καλογερίδου
Μια θυσία όλη η Κύπρος απ’ τη στιγμή της Ανεξαρτησίας της (1η Οκτωβρίου 1960). Μια θυσία για την οποία ευθύνονται πολλοί, ημεδαποί και αλλοδαποί, με πρώτους απ’ όλους τους Βρετανούς που έδωσαν έγκριση στον Μπουλέντ Ετσεβίτ (σε σύσκεψη του αγγλικού υπουργικού συμβουλίου στις 16/7/’74) να προχωρήσει στο σχέδιο εισβολής ”ΑΤΤΙΛΑΣ” στην κλυδωνιζόμενη πολιτικά Κύπρο (υπονόμευση Μακαρίου απ’ το στρατιωτικό καθεστώς στην Ελλάδα και αντικατάστασή του – για οκτώ μέρες – στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας απ’ τον πραξικοπηματία δημοσιογράφο και πολιτικό Νίκο Σαμψών).
Το σήμα της προδοσίας πέρασε απ’ την Βρετανία στην Αθήνα εν ριπή οφθαλμού. Έτσι, μια ώρα περίπου πριν την εκδήλωση πραξικοπήματος κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Μεγαλόνησο, ο αρχηγός των ελληνικών ΕΔ στρατηγός Μπονάνος (απ’ το γραφείο του στο Πεντάγωνο) ανακοίνωνε στους αρχηγούς των κλάδων του στρατεύματος την ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου και τον πιθανό θάνατό του!!!
Σημειωτέον ότι η απόφαση για το πραξικόπημα στην Κύπρο είχε ληφθεί απ’ τις αρχές του ’74 με εμπνευστή της ανατροπής του Μακαρίου τον ”αόρατο δικτάτορα” της Απριλιανής Χούντας Δ. Ιωαννίδη (που διαδέχθηκε το ’73 τον συνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο, ιθύνοντα νου του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967) και συνενόχους στο έγκλημα κατά του νησιού τον διοικητή της ”Γ’ Ανωτέρας Στρατιωτικής Διοικήσεως της Κυπριακής Εθνοφρουράς” ταξίαρχο Μ. Γεωργίτση, τον επιτελάρχη Π. Παπαδάκη και τον διοικητή των ΛΟΚ Κύπρου Κ. Κομπόκη.
Η αρχή του κακού είχε ήδη συντελεστεί από τότε, ενώ η σύσκεψη των υπευθύνων της συνωμοσίας και προδοσίας έλαβε χώρα στο σπίτι του ”πρωθυπουργού” της δικτατορίας Ιωαννίδη Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, με συμμετέχοντες τον ΠτΔ του καθεστώτος Φαίδωνα Γκιζίκη και τον επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων Μπονάνο.
Φυσικά για όλα αυτά τα εξόχως προδοτικά και δραματικά τεκταινόμενα υπήρχε η έξωθεν ”κάλυψη” των ξένων ενορχηστρωτών (Τούρκων και Αμερικανών), που είχαν σαν εκτελεστικά όργανα τους δικούς μας [ Γρηγόρη Μπονάνο (στρατηγό Πεζικού, αρχηγό των ΕΔ της Ελλάδας), Ανδρέα Γαλατσάνο (αντισυνταγματάρχη Τεθωρακισμένων), Αλέξανδρο Παπανικολάου (αντιπτέραρχο) και Πέτρο Αραπάκη (αντιναύαρχο)].
Οι ως άνω τέσσερις συγκρότησαν μυστικά την τετράδα της προδοσίας αρνούμενοι να υπερασπιστούν την Κύπρο στη διπλή εισβολή του Αττίλα το ’74, με δεδομένη την αποκάλυψη του Ιωαννίδη στον Παπανικολάου (σύμφωνα με απόρρητη έκθεση του τελευταίου προς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μετά την Μεταπολίτευση) ότι ”Ούτε οι Αμερικανοί ούτε οι Τούρκοι επεθύμουν τον Μακάριο”…
Έτσι έφτασε να βιώσει την πρωτοφανή τραγωδία η ”Άνω Ελλάδα” (όπως αποκαλούσε ο Γ. Σαββίδης την Κύπρο, κατά το ”Άνω Ιερουσαλήμ” της Αποκάλυψης, με την έννοια της ιδεατής, της υπερκόσμιας). Την Κύπρο του Σεφέρη, του Ελύτη, του Μαλένη και του Χαραλαμπίδη. Την Κύπρο ΜΑΣ!!!
Και το ”ΜΑΣ” ας μην εκληφθεί ως ”εθνικιστικό” (με την αρνητική έννοια του όρου που… βολεύει ταυτόχρονα τους ακραίους της Αριστεράς και της Δεξιάς οι οποίοι αμαύρωσαν εσκεμμένα την πρωτογενή – ταυτόσημη με τον πατριωτισμό – σημασία του), αλλά ως αντιφασιστική και πατριωτική υποδήλωση της κτητικής αντωνυμίας.
Ως ”ΜΑΣ” που υπερασπίζεται ”Υπέρ Πάντων” τα ελληνικά κεκτημένα (με την έννοια της διατήρησης της ελληνικότητάς της Κύπρου ανά τους αιώνες). Κεκτημένα που εκποιήθηκαν από μη εχέφρονες Έλληνες στους εχθρούς του Ελληνισμού.
Αυτούς που έκαναν ό,τι μπορούσαν απ’ το ’59 και μετά (έτος ίδρυσης της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και υπογραφής των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου που έκαναν συνεγγυήτρια της Κύπρου την Τουρκία στο πλευρό της Ελλάδας και της Βρετανίας…), για να μην δει η Κύπρος να γίνεται το όνειρό της πραγματικότητα.
Το όνειρό της που – μετά το ναυάγιο της Ένωσής της με την ”Μητέρα Πατρίδα” – διαφοροποιήθηκε πάνω στη βάση να ζήσει ενωμένη και συμφιλιωμένη σε επίπεδο Κοινοτήτων (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) με στήριγμα για ώρα βοήθειας την Ελλάδα.
Ένα στήριγμα που προσφέρεται, ασφαλώς, απλόχερα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, έστω και αν το ”Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα” ( ΕΑΧ Ελλάδος-Κύπρου ή, καλύτερα, Θράκης-Αιγαίου-Κύπρου) – που ήταν απόφαση των κυβερνήσεων Γλαύκου Κληρίδη και Ανδρέα Παπανδρέου το 1993 – παρέμεινε στα χαρτιά απορροφημένο απ’ το έτερο γεωστρατηγικό ”Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται”.
Όμως αυτό δεν αρκεί, όσο παραμένει ανοικτό το χρέος της Ελλάδας προς την Κύπρο. Ένα χρέος που δεν έχει να κάνει με φιλανθρωπία ή φυλετική αλληλεγγύη, αλλά με τιμή, ευθύνη και έμπρακτη συγγνώμη της Ελλάδας για όσα έκανε σε βάρος της Μεγαλονήσου προκαλώντας την τουρκική εισβολή σε βάρος της (1974).
Μια συγγνώμη που απαιτεί απ’ τις ελλαδικές κυβερνήσεις αδιάκοπο και αγόγγυστο αγώνα για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος και απ’ τους Έλληνες πολίτες συναισθηματική κατάθεση σαν απόδειξη του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” τους.
Κι αυτό μέχρι να καθαρίσουν την εθνική τους συνείδηση και να πάρουν την απόφαση από κοινού με τους κυβερνήτες τους πως δεν πρέπει να νοιάζονται μόνο για τα του ελλαδικού οίκου τους, αλλά να έχουν και την έγνοια της Κύπρου, την οποία οφείλουν να τη δείχνουν έμπρακτα διαχρονικά.
Και η έμπρακτη έγνοια δείχνεται πάντα στα δύσκολα, όπως τα τωρινά δεδομένα που έχουν στο μάτι του κυκλώνα τα εναπομείναντα κεκτημένα της. Τα κεκτημένα του φυσικού υποθαλάσσιου πλούτου της που μπήκαν στο στόχαστρο της δολιότητας και αρπακτικότητας των κατακτητών της κατεχόμενης Κύπρου.
Στο στόχαστρο των Τούρκων που σχεδιάζουν την νέα θυσία του νησιού μέσω της διχοτόμησής του σε δύο κράτη. Κράτη αναγνωρισμένα από τον ΟΗΕ και… ”ευλογημένα” από την Βρετανία, τη σύμμαχο της Τουρκίας το 1974, η οποία εξακολουθεί να στέκεται στο πλευρό της πότε στηρίζοντάς την στο μεταναστευτικό και πότε κλίνοντας εμπορικές συμφωνίες μαζί της.
Οι καιροί ου μενετοί για την Κύπρο και πάλι, ως φαίνεται, αφού πάνε επί ματαίω τα όνειρά της για οικοδόμηση ενός φωτεινού και προσοδοφόρου – και για τις δύο Κοινότητες – μέλλοντος (λόγω των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της) με απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής.
Του τουρκικού στρατού κατοχής που έχει σκοπό να μείνει ες αεί στην Κύπρο. Όπερ σημαίνει πως η ”Γη της λεμονιάς και της ελιάς, της αγκαλιάς και της χαράς…, η Γη των παλικαριών και της αγάπης…” – όπως την εξύμνησε ο Κύπριος ποιητής Λεωνίδας Μαλένης – θα εξακολουθήσει να είναι χωρισμένη στα δυο απ’ τα συρματοπλέγματα της ντροπής, που τα χάραξε στο κορμί της Κύπρου μια προδοσία…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)