Γράφει ο *Ιωάννης Ευθυμιάδης.
Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος έχει μια τάση αισιοδοξίας για το μέλλον του, όσο αφορά την οικονομική και επαγγελματική του αποκατάσταση. Αυτό φυσικά εξαρτάται από τις ικανότητες του καθενός. Έτσι προκύπτουν τα διάφορα επαγγέλματα όπως είναι ο μηχανικός, δάσκαλος, φούρναρης κ.λπ. Από το επάγγελμα που ασκείς έχεις και ένα οικονομικό εισόδημα.
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που είναι ήδη αποκαταστημένοι επαγγελματικά και οικονομικά για παράδειγμα γιατροί, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί κ.α.
Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι να μην είναι ικανοποιημένοι από το επάγγελμα που ασκούν “λόγο χαμηλό εισόδημα” και ψάχνουν ένα νέο σοβαρό επάγγελμα του πολιτικού, “μυστήριο”. Έχω ένα ερώτημα απορίας, όλοι αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική, ποιος είναι ο στόχος τους;
Αντιθέτως υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που είναι οικονομικά ανεξάρτητοι, οι οποίοι προέρχονται με το χαρακτηρισμό από «μεγάλα τζάκια». Αυτοί οι καημένοι είναι πιο δυστυχισμένοι από τους άλλους διότι δεν ασκούν κάποιο επάγγελμα, είναι ανεπάγγελτοι και το μόνο πράγμα που προσδοκούν είναι να ασχοληθούν με το επάγγελμα του πολιτικού.
Στο ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα όπως γνωρίζουμε υπάρχει πάντα μια αίσθηση ελπίδας και στόχο αισιοδοξίας. Να ξεκινάς σαν απλός “ανειδίκευτος” εργαζόμενος και να φτάνεις ως την θέση του προϊσταμένου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική, είναι καθαρά το οικονομικό συμφέρον, δημόσιες σχέσεις και τίποτα άλλο ουσιαστικό για τους πολίτες.
Ξεκινούν από την τοπική αυτοδιοίκηση του δημάρχου “δημόσιες σχέσεις” για να φτάσουν στον στόχο του βουλευτή. Αυτός είναι και ο βασικός στόχος αυτών των ανθρώπων. Εξασφαλίζουν σε μια ή δυο τετραετίες μια δεύτερη σύνταξη που προβλέπει ο νόμος, όπου ψηφίστηκε δημοκρατικά από τους τριακόσιους της βουλής, με επικύρωση από τον πρόεδρο της δημοκρατίας!
Σε σύγκριση με τον απλό εργαζόμενο που τον βάζεις υποχρεωτικό όριο να θεμελιώσει 4,5 ή 5 χιλιάδες ένσημα αλλιώς δεν παίρνει σύνταξη.
Ένας εκβιαστικός παραλογισμός απέναντι στον πολίτη.
Το κράτος οφείλει να δίνει σύνταξη σε όλους τους εργαζόμενους αναλογική, με πόσα ένσημα θα έχει ο καθένας. Τουλάχιστον να έχει πάνω από 5 χρόνια εργάσιμα, αυτό που προβλέπεται και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπως στη Γερμανία.
Υποτίθεται ότι είμαστε ένα Ευρωπαϊκό κράτος και δεν τηρούμε τους Ευρωπαϊκούς κανόνες όσο αφορά τα συντάξιμα των εργαζομένων.
Τώρα ένας βουλευτής που έχει εξασφαλίσει την θέση του παραμένει πάλι ανικανοποίητος. Όπως φαίνεται και στην πολιτική δεν υπάρχει όριο.
Ο δεύτερος στόχος αυτών των ανθρώπων είναι να γίνουν υπουργοί, το μεγαλείο της πολιτικής. Όμως από βουλευτής για να γίνεις υπουργός πρέπει να έχεις τρομερή ικανότητα, να είσαι άριστος “κολυμβητής των καταδύσεων”.
Θα έχετε παρατηρήσει ότι κάθε πολιτικός κάποια στιγμή ξαφνικά σταματάει την πολιτική του σταδιοδρομία, λόγω της μη επανεκλογής του.
Το παράξενο όμως είναι ότι μετά χάνετε από την τοπική κοινωνία. Γιατί;
Μήπως από συναίσθημα ντροπής, ανικανότητας ή ενοχής;
Η μόνη πιθανή ανατροπή από των εκβιαστικών και συνταγματικών νόμων της λεγόμενης σημερινής δημοκρατίας, είναι η πανελλήνια αποχή από τις κάλπες.
Τότε τι θα προβλέπει άραγε ο συνταγματικός, κοινοβουλευτικός νόμος;
*Συγγραφέας – ερευνητής Ιωάννης Ευθυμιάδης.
Ακολουθήστε μας και στο Google news. Διαβάστε μας για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.