Τα ξημερώματα του Σαββάτου 10 Ιουνίου 1944, οι Γερμανοί επιτάσσουν δύο ιδιωτικά φορτηγά στη Λιβαδειά στα οποία επιβιβάζονται 18 στρατιώτες των Ές Ες φορώντας πολιτικά ρούχα Ελλήνων κρατουμένων και έχοντας καλυμμένο τον οπλισμό τους.
Τα πέντε στρατιωτικά φορτηγά γεμάτα φαντάρους που ακολουθούν, ενώνονται στην πορεία με γερμανική φάλαγγα εξήντα αυτοκινήτων με πάνοπλους στρατιώτες. Το κομβόι, έχοντας στη μέση τα επιταγμένα φορτηγά σκορπίζει τρόμο στο διάβα του, παίρνοντας ομήρους διαβάτες, δολοφονώντας ανύποπτους βοσκούς και αμαξάδες.
Μπαίνοντας η πομπή θανάτου στο Δίστομο, ο επικεφαλής αξιωματικός Λαούτενμαχ ρωτά πρόεδρο και ιερέα του χωριού αν έχουν εμφανιστεί στη περιοχή αντάρτικες ομάδες και παίρνει αρνητική απάντηση. Οι ναζί μοιάζουν να πείθονται, ζητούν τροφή και νερό, αλλά παράλληλα κυκλώνουν το χωριό με φυλάκια αφήνοντας αφρούρητο ένα πέρασμα, που λίγες ώρες μετά αποδεικνύεται σωτήριο για πολλούς κατοίκους. Το μεσημέρι, τα δύο επιταγμένα φορτηγά με Έλληνες οδηγούς και τους Γερμανούς στρατιώτες με τα πολιτικά ρούχα, αναχωρούν προς αναζήτηση των αντάρτικων ομάδων.
Τρία μόλις χιλιόμετρα έξω από το χωριό τα φορτηγά δέχονται επίθεση από αντάρτες και στη συμπλοκή που ακολουθεί, σκοτώνονται οι περισσότεροι γερμανοί στρατιώτες και ένας έλληνας οδηγός. Η γερμανική φάλαγγα που καταφτάνει από το Δίστομο για βοήθεια, το μόνο που καταφέρνει μετά από δίωρη μάχη, είναι να απωθήσει τους αντάρτες και επιστρέφει στο χωριό δολοφονώντας άλλους τρεις χωρικούς που βρίσκονται στο δρόμο της. Οι κάτοικοι του Δίστομου είναι έντρομοι βλέποντας τους γερμανούς επιστέφοντας να εκτελούν 12 ομήρους και τρεις κατοίκους στο Δημοτικό σχολείο. Η τελική απόφαση για το ολοκαύτωμα έχει δοθεί, και όσοι δεν ακούν τις διαταγές να κλειστούν σπίτια τους και διαφεύγουν από το χωριό από την αφύλακτη διάβαση, σώζονται από θαύμα. Όλοι οι υπόλοιπο όχι …
Οι δυνάμεις των Ες – Ες ξεχύνονται στους δρόμους του χωριού, σπάζουν τις πόρτες, γαζώνουν άνδρες γυναίκες και παιδιά στην αγκαλιά της μάνας τους, κατάκοιτους ηλικιωμένους και βρέφη, ενώ λεηλατούν τα σπίτια πριν τα πυρπολήσουν. Σε αυτή την κόλαση δολοφονούνται άνανδρα εν ψυχρώ 228 άμαχοι (118 άνδρες και 111 γυναίκες, μεταξύ των οποίων τέσσερα βρέφη κάτω του ενός έτους και 56 παιδιά μικρότερα των 16 ετών), 600 σπίτια καταστρέφονται, ενώ από την εκδικητική μανία των εκτελεστών δεν γλιτώνουν ούτε τα ζώα της περιοχής. Για να αποδώσουμε δικαιοσύνη μέσα σε αυτή την κόλαση, αξίζει σεβασμός σε όσους Γερμανούς στρατιώτες μπροστά στη θέα ανυπεράσπιστων ανθρώπων ανοίγοντας την πόρτα, τους κάνουν νόημα να μη μιλήσουν και στη συνέχεια μιμούμενοι τους βαρβάρους, φωνάζουν πυροβολώντας στον αέρα, ενώ φεύγοντας σχηματίζουν σταυρό στη πόρτα, σημάδι ότι η «αποστολή εξετελέσθη»…
