Γνωρίζατε ὅτι παρ’ Ἕλλησι, τὰ γνωστὰ – ἀπὸ τὸν Ἰνδουισμό – ἐνεργειακὰ κέντρα εἶχαν ἤδη μελετηθεῖ καὶ μᾶς παραδίδονται ἀτόφια ἀπὸ τὴν πλατωνικὴ γραμματεία;
Ἐὰν ὄχι, ἀνακαλύψετε τὰ κατὰ τὸν Τίμαιον Mέρη τῆς Ψυχῆς.
Ἡ κορυφὴ
Ἡ κορυφὴ (λατ. vertex), τὸ ὑψηλότερο σημεῖο τῆς κεφαλῆς. Ἐκεῖ τοποθετεῖται ἡ ἕδρα τοῦ Νοῦ, τοῦ καθάριου πυρὸς τοῦ ἀνώτατου καὶ ἀθάνατου μέρους τῆς ψυχῆς. Οἱ ἄνθρωποι μὲ ἰσχυρὰ τέτοια νοητὴ ὑπόσταση ἀπεικονίζονται μετὰ φλογεροῦ στεφάνου περὶ τῆς κεφαλῆς τους, ὅπως ὁ ἥλιος καὶ ὁ ἡλιακὸς αὐτοῦ στέφανος, ἢ κορώνα, ποὺ τὸν περιβάλλει.
Εἰς τὴν Ἰνδικὴ θρησκεία ἀναλογεῖ πρὸς τὸ 7ο Τσάκρα, τῆς κορυφῆς τῆς κεφαλῆς. Λέγεται Σαχασράρα ποὺ σημαῖνει “χιλιοπέταλος”, μία εὔστοχη περιγραφὴ τῆς κορώνας. Κέντρο τοῦ οὐρανίου Νοῦ, συμβολίζεται μὲ ροδόχρυσο χρῶμα. Λίθοι ἁρμονικοὶ εἶναι ὁ διαυγὴς κρύσταλλος χαλαζία ἢ τὸ ρουτίλιο (χαλαζίας μὲ ψήγματα χρυσοῦ), ὁ ἀποφυλλίτης, ὁ ἡλιόδωρος (χρυσοκίτρινη βήρυλλος) καὶ τὸ ζιρκόνιο.
Οἱ ἄνθρωποι στέκονται ὄρθιοι λόγῳ τῆς συνδέσεως τοῦ ὑψηλότερου σημείου τῆς κεφαλῆς τους μὲ τὸν Οὐρανό, κατὰ τὸν Πλάτωνα. Εἰς τὴν κορυφὴ εὐρίσκεται ὁ οἶκος τοῦ πλέον θεϊκοῦ καὶ ἱεροῦ τμήματός τους, ὁ ἀνώτερος νοῦς δηλαδὴ ἡ νοητὴ καὶ ἀθάνατη ἀρχὴ τῆς ψυχῆς. Πρόκειται γιὰ τὸ ἀείζωο πῦρ, οὐσία ἐκ τῆς ὁποίας ἀποτελεῖται ὁ Κόσμος καὶ οἱ Θεοί, διότι ὁ οὐρανός εἶναι πύρινος καὶ ὅλα ἐκ τοῦ πυρὸς προέρχονται καὶ εἰς αὐτὸ ἐπιστρέφουν. Κάθε στιγμή ὁ κόσμος ἀνανεώνεται καθὼς μέρη του ἐκπυρώνονται ἐνῶ ἄλλα δημιουργοῦνται ἐκ νέου, «πῦρ ποὺ συμφώνως μὲ καθορισμένα μέτρα ἀνάβει καὶ μὲ καθορισμένα μέτρα σβήνει», κατὰ τὸν Ἡράκλειτο.
Ἡ ἀέναη αὐτὴ παλμικὴ κίνηση εἰκονοποιεῖ τὴν σπειροειδὴ κυκλικότητα ποὺ ὅλα τὰ οὐράνια σώματα ἀκολουθοῦν, εἴτε πρόκειται γιὰ ἀστέρες εἴτε γιὰ γαλαξίες ἢ γιὰ ὁλόκληρα γαλαξιακὰ σμήνη. Ἡ κίνηση αὐτὴ εἶναι εὔτακτη, ῥυθμικὴ καὶ ἀντικατοπτρίζει τὸν κοσμικὸ παλμὸ ἢ, ἐάν προτιμᾶτε, τὸ κοσμικὸ χορό. Ὁμοίως τὸ σύμπαν εἶναι εὔτακτο καὶ ἡ τάξη, ὁ ρυθμός καὶ ἡ ἀρμονία ποὺ τὸ διέπει διαφαίνεται παντοῦ εἰς τὴν πλεγματικὴ δικτυακὴ γεωμετρία του, εἰς τὴν σπειροειδή του μορφὴ καὶ εἰς τὶς κινήσεις τῶν ἀστέρων καὶ τῶν γαλαξιῶν.
Ὅπως ἐπάνω ἔτσι καὶ κάτω. Οἱ ἀναλογίες τοῦ μακρόκοσμου τηροῦνται εἰς τὸν μικρόκοσμο καὶ μία θαυμάσια εἰκόνα αὐτοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος: πλήρης, αἰώνια κινούμενος, φθαρτός ἀλλὰ καὶ ἄφθαρτος – ἕνα Φυτὸν Ουράνιον, ὅπως πολὺ ὀρθῶς τὸν ὠνόμασε ὁ Πλάτων.
Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τὸ ἔργο του Ἀναλυτικῶν Ὑστέρων γράφει ὅτι ἀπὸ τὶς καταστάσεις τῆς διανοίας μὲ τὶς ὁποῖες ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ἀλήθεια, ὁρισμένες εἶναι πάντα ἀληθεῖς ἐνῶ ἄλλες ἐπιδέχονται ψεύδους ὅπως ἡ γνώμη, γιὰ παράδειγμα, καὶ ὁ συλλογισμός. Πάντα ἀληθῆ εἶναι ἡ ἐπιστήμη καὶ ὁ νοῦς. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση, ἡ διὰ τῆς ἀποδείξεως γνώση, ἐνῶ τὸ δεύτερο ἡ διαισθητικὴ γνώση, ποὺ εἶναι ἄμεση καὶ δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀπόδειξη. Μεταξὺ τῶν δύο κανένα ἄλλο εἶδος ἐπιστήμης δὲν εἶναι ἀκριβέστερο ἀπὸ τὸν νοῦ.
Ἐπιστήμη τῶν ἀρχῶν, τῶν πρώτων καὶ ἄμεσων προϋποθέσεων / παραδοχῶν, δὲν ὑπάρχει· τουτέστιν ἡ γνώση τῶν πρώτων ἀρχῶν δὲν προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη, ἡ ὁποία εἶναι διαλεκτική (μετὰ λόγου). Καὶ ἐπειδὴ τίποτε δὲν εἶναι ἀληθέστερο τῆς ἐπιστήμης ἐκτὸς ἀπὸ τὸν νοῦ, εἶναι ὁ νοῦς ποὺ ἀντιλαμβάνεται ἀπευθείας τὶς ἀρχές. Ἀρχὴ τῆς ἀποδείξεως δὲν εἶναι ἡ ἀπόδειξη, οὔτε ἀρχὴ τῆς ἐπιστήμης ἡ ἐπιστήμη. Καὶ ἐφόσον τὸ μόνο ἄλλο εἶδος ποὺ εἶναι ἀληθὲς ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη εἶναι ὁ νοῦς, τότε ὁ νοῦς εἶναι ἡ ἀρχή, ἡ πρωταρχικὴ πηγὴ τῆς ἐπιστήμης.
Ἐπιστρέφοντας στὸν Πλάτωνα, αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς γνώσης, ἡ διαισθητικὴ καὶ ἄμεση γνώση τῶν πρώτων ἀρχῶν, συνδέεται μὲ τὴν Ἀνάμνηση. Πρὶν ἀπὸ τὴν γέννησή της ἡ ψυχὴ περιφέρεται στοὺς οὐρανοὺς ἀτενίζοντας τὰ ἀληθῆ (ὄντως ὄντα) καὶ ἔτσι τὰ γνωρίζει. Κατερχόμενη πρὸς γέννηση “μεθάει” ἀπὸ τὶς ἐντονότερες αἰσθήσεις τοῦ σώματος καὶ αὐτὸ τὸ “μεθύσι” εἶναι ἡ Λήθη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ ψυχὴ κινδυνεύει νὰ ξεχάσῃ τὴν προγενέστερη γνώση της.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἂν καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι προφανὴς εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἐντούτοις ὅλοι σχηματίζουν τὴν γνῶμη τους περὶ αὐτῆς – καὶ τὸ ἐλάττωμα τῆς μνήμης εἶναι ἡ προέλευση της γνώμης. Ὅμως ὅσοι ἔχουν “μεθύσει” λιγότερο ἀπὸ την λήθη, ἐκείνοι ἀνακαλύπτουν τὰ καλὰ καὶ οὐσιώδη ἐπειδή εὔκολα θυμοῦνται αὐτὰ ποὺ εἶχαν γνωρίσει προηγουμένως στοὺς οὐρανούς.
