Όπως ένας κομήτης στο σύμπαν, το φεγγάρι ακολουθείται από μια λεπτή ουρά ακτινοβολημένης ύλης, και η Γη περνάει κατευθείαν από αυτήν μία φορά το μήνα.
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 3 Μαρτίου στο περιοδικό JGR Planets, η σεληνιακή ουρά αποτελείται από εκατομμύρια άτομα νατρίου που εκτοξεύτηκαν από το σεληνιακό έδαφος και στο διάστημα από μετεωρολογικές επιθέσεις και στη συνέχεια ώθησαν εκατοντάδες χιλιάδες μίλια προς τα κάτω από την ηλιακή ακτινοβολία. Για λίγες μέρες το μήνα, όταν το νέο φεγγάρι βρίσκεται ανάμεσα στη Γη και τον ήλιο, η βαρύτητα του πλανήτη μας σέρνει την ουρά του νατρίου σε μια μεγάλη ακτίνα που τυλίγεται γύρω από την ατμόσφαιρα της Γης πριν ανατινάξει στο διάστημα στην αντίθετη πλευρά.
Η σεληνιακή ουρά είναι ακίνδυνη και αόρατη με γυμνό μάτι. Κατά τη διάρκεια αυτών των λίγων ημερών νέας Σελήνης κάθε μήνα, ωστόσο, η ακτίνα γίνεται ορατή σε τηλεσκόπια υψηλής ισχύος που μπορούν να ανιχνεύσουν την αμυδρή πορτοκαλί λάμψη νατρίου στον ουρανό. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της μελέτης, η ακτίνα εμφανίζεται ως ασαφές, λαμπερό σημείο στον ουρανό απέναντι από τον ήλιο, περίπου πέντε φορές τη διάμετρο της πανσελήνου και 50 φορές πιο αμυδρό από ό, τι μπορούν να αντιληφθούν τα ανθρώπινα μάτια.
Οι ερευνητές εντόπισαν για πρώτη φορά αυτό το “σημείο νατρίου” τη δεκαετία του 1990. Αλλά ενώ το σημείο εμφανίζεται πάντα την ίδια στιγμή στον σεληνιακό κύκλο, η φωτεινότητά του κυμαίνεται διαφορετικά. Για να καταλάβουνε το γιατί, χρησιμοποίησαν μια κάμερα παντός ουρανού (η οποία μπορεί να αναλύσει τα εξασθενημένα μήκη κύματος του φωτός που εκπέμπονται από συγκεκριμένα στοιχεία, όπως το νάτριο) για να τραβήξουν περίπου 21.000 εικόνες του φεγγαριού, από το 2006 έως το 2019.
Παρατήρησαν μερικά προβλέψιμα μοτίβα για παράδειγμα, το σημείο φάνηκε πιο φωτεινό όταν η τροχιά του φεγγαριού το έφερε πιο κοντά στη Γη, αλλά και ένα απροσδόκητο. Τα δεδομένα των μετεωριτών έδειξαν ότι η ουρά του φεγγαριού έλαμπε πιο έντονα κατά τη διάρκεια μηνών όταν ο ρυθμός των σποραδικών μετεωριτών (δηλαδή, μετεωρίτες που δεν αποτελούν μέρος κανονικής πτώσεις μετεωριτών) ήταν υψηλότερος από τη Γη. Όταν η Γη κατακλύζεται από μετεωρίτες, το ίδιο κάνει και το φεγγάρι. Και οι σποραδικές συναντήσεις μετεωριτών είχαν ακόμη μεγαλύτερη σχέση με τη φωτεινότητα του σημείου του φεγγαριού από τις επαναλαμβανόμενες βροχοπτώσεις, όπως οι πτώσεις μετεωριτών Leonid, που κορυφώνεται κάθε Νοέμβριο.
Ο λόγος για αυτό; Ίσως οι σποραδικοί μετεωρίτες να έχουν τη δυνατότητα να είναι γρηγορότεροι, μεγαλύτεροι και πιο ενεργητικοί από τους ομολόγους τους σε προβλέψιμες βροχές. Οι μετεωρίτες που χτυπούν στο φεγγάρι με περισσότερη δύναμη είναι πιο πιθανό να εκτοξεύσουν μεγαλύτερες ποσότητες νατρίου στην ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα μεγαλύτερο σμήνος ατόμων για να συγκρουστούν τα φωτόνια του ήλιου (ηλεκτρομαγνητικά σωματίδια) και να τα σπρώξουν προς τη Γη.
Εάν ένας αρκετά μεγάλος αστεροειδής έπεσε στο φεγγάρι με αρκετή δύναμη, θα μπορούσε ακόμη και να παράγει ένα σημείο νατρίου που θα μπορούσε να δει οποιοσδήποτε στη Γη με γυμνό μάτι, δήλωσε ο James O’Donoghue, ένας επιστήμονας στην Ιαπωνική Υπηρεσία Εξερεύνησης Αεροδιαστημικής. (Ο O’Donoghue δεν συμμετείχε στην έρευνα, αλλά έκανε το παραπάνω κινούμενο σχέδιο σεληνιακής ουράς για την ερευνητική ομάδα.)