Γράφει ο Θεόδωρος Νικολοβγένης*
Δυστυχώς, αυτό που φοβόνταν η υγιώς σκεπτόμενη μερίδα Ελλήνων έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Ιανουαρίου. Η Αμερικανική Κυβέρνηση ενέκρινε το τουρκικό αίτημα για τα F-16 και πλέον απομένει η έγκριση από το Κογκρέσο.
Ταυτόχρονα, και παρά το γεγονός ότι πλήθος δημοσιολογούντων, αναλυτών, καθηγητών, ακαδημαϊκών που ανήκουν ή πρόσκεινται στην Κυβέρνηση υποστήριζαν ότι τα δυο ζητήματα είναι ανεξάρτητα και ότι ο παραλληλισμός οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε προσωπικό λάθος χειρισμό του Αμερικανού ΥΠΕΞ ο οποίος μετά τα σκαλτσούνια στην οικία του Πρωθυπουργού στα Χανιά θα έρχονταν στα συγκαλά του, εγκρίθηκε και το Ελληνικό αίτημα για την προμήθεια των F-35 και την δωρεά μεταχειρισμένου υλικού για τους λοιπούς Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΔ) και το οποίο αναμένεται να περάσει από το Κογκρέσο χωρίς προβλήματα.
Φωτ.: Eurokinissi
Το γεγονός αυτό, λειτούργησε ως εναυστήρας για την επανάληψη της αντιμαχίας που λαμβάνει χώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ) την τελευταία πενταετία σχετικά με τα εξοπλιστικά, αλλά που για ακόμη μια φορά εκφεύγει της ουσίας.
Στην παρούσα ανάλυση θα προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος κι όχι το δέντρο, να δούμε την ουσία και να αποφύγουμε τους γνωστούς οπαδισμούς.
Ιστορικό Πλαίσιο:
Όπως έχει περιγραφεί αναλυτικώς από τον γράφοντα στην ανάλυση για τα τουρκικά ορόσημα (διαβάστε εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ) η Τουρκία από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 υλοποιεί ένα στρατηγικό εξοπλιστικό πλάνο τριαντακονταετίας προκειμένου να αποκτήσει τη δυνατότητα υποστήριξης των Στρατηγικών της Στόχων.
Εν τάχει, αμέσως μετά την άρση του αμερικανικού εμπάργκο πώλησης όπλων που της επιβλήθηκε για την εισβολή στην Κύπρο, βγήκε στις αγορές για νέα οπλικά συστήματα με βασικό όρο την συμπαραγωγή. Προκειμένου να επιτύχει μεγάλα ποσοστά συμπαραγωγής προχώρησε σε τεράστιες παραγγελίες. Με τον τρόπο αυτό και μέσω της τεχνογνωσίας που μεταφέρθηκε από τους μεγάλους οίκους οπλικών συστημάτων, κατόρθωσε να δημιουργήσει υποδομές, να στρατολογήσει αρχικώς και να παράξει στη συνέχεια τεχνοκράτες επί του αντικειμένου και εν τέλει να επιτύχει τον πολυπόθητο βαθμό ανεξαρτησίας από τους ξένους.
Το σημαντικότερο όμως όλων, καθώς αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίστηκε το ζηλευτό πλέον οικοδόμημα της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας, ήταν οτι η τουρκική στρατιωτική ηγεσία από το 1980 μέχρι και σήμερα, ήταν ξεκάθαρη στο τι ζητούσε στο επιχειρησιακό κομμάτι και η πολιτική το υποστήριξε. Αυτό οδήγησε στο γεγονός οτι οι αποφάσεις που ελήφθησαν τα τελευταία σαράντα έτη να χαρακτηρίζονται από πάρα πολύ υψηλά ποσοστά επιχειρησιακής ορθότητας, εν απολύτω αντιθέσει με τις Ελληνικές.
Μάλιστα όλα μα όλα τα οπλικά συστήματα που επιλέχθηκαν και συμπαράχθησαν την δεκαετία του ’80, αποτέλεσαν συστήματα βατήρες για τα τουρκικά που παρουσιάζονται την τελευταία πενταετία. Το F-16 για το ΚΑΑΝ μέσω F-35. Το Stinger για το Sungur, τα κινεζικά βαλλιστικά για τους τουρκικούς διηπειρωτικούς, ο εκσυγχρονισμός των M52T για το Firtina, τα Type 214 για τα μη επανδρωμένα υποβρύχια και πάει λέγοντας.
Αρχή και τέλος της υλοποίησης της προσπάθειας ήταν η Προεδρία Αμυντικής Βιομηχανίας η οποία συντόνιζε τις εργασίες και εξασφάλιζε τα χρονοδιαγράμματα. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό τα προγράμματα έτρεξαν εντός των χρονικών επιδιώξεων, χωρίς όμως να απουσιάζουν και mega-αποτυχίες όπως αυτές του Altay.
Ωστόσο, η απόφαση για την απόκτηση των S-400 έφερε τα πάνω κάτω, καθώς οι ΗΠΑ προχώρησαν σε εμπάργκο παγώνοντας τις ροές ανταλλακτικών οι οποίες επηρέασαν κυρίως την τουρκική αεροπορία (ΤΗΚ) και το τουρκικό ναυτικό (TDK) αφού ο τουρκικός στρατός είχε εξασφαλίσει ποσοστό αυτονομίας άνω του 70%.
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο Άμυνα και Γεωστρατηγική.
*Ο Θεόδωρος Νικολοβγένης είναι Απόφοιτος Σ.Σ.Ε / ΕΚΠΑ & Υποψ. Διδάκτορας Γεωπολιτικής ΕΚΠΑ
Ακολουθήστε μας και στο Google news. Διαβάστε μας για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.