Το Südschleswigscher Wählerverband (Ένωση Ψηφοφόρων Νότιου Σλέσβιχ) εξασφάλισε μια έδρα στη γερμανική βουλή μετά το 1953. Το ψήφισαν περίπου 55.000 άνθρωποι, όλοι στο κρατίδιο του Σλέσβιχ-Χολστάιν, του βορειότερου της Γερμανίας, που συνορεύει με τη Δανία.

Το κόμμα αυτό, σύμφωνα με το καταστατικό του, αρνείται να τοποθετηθεί στον άξονα δεξιά-αριστερά. Δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της δανέζικης μειονότητας της Γερμανίας, που ζει κατά 95% στο Νότιο Σλέσβιχ. Οι Δανοί είναι πλειοψηφία μάλιστα σε κάποιες κοινότητες κοντά στα σύνορα.

Τα τελευταία χρόνια το κόμμα πρόσθεσε στα μειονοτικά του συμφέροντα και τους Φρίσιους, μια ιδιαίτερη εθνική κοινότητα (η πλειοψηφία της ζει στην Ολλανδία) της περιοχής, που προσπαθεί να διαφυλάξει τη δική της γλώσσα και ιδιαίτερη κουλτούρα.

Η περιοχή του Σλέσβιχ ήταν υπό την επιρροή των Βίκινγκς και έγινε δουκάτο τον 12ο αιώνα. Το δουκάτο του Χολστάιν, στο νότο, ανήκε στη (γερμανική) Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το 1460 τα δύο δουκάτα ενώθηκαν και τα κυβερνούσε ένας δούκας. Οι Δανοί, όμως, παρέμειναν πλειοψηφία στο Σλέσβιχ και οι Γερμανοί στο Χολστάιν.

Από το 1848 η Δανία λιγουρευόταν να προσαρτήσει την περιοχή. Κι έκανε, μάλιστα, δύο πολέμους (1852 και 1864) με τους Πρώσους, οι οποίοι ήταν οι τελικοί νικητές. Το Σλέσβιχ-Χολστάιν έγινε επαρχία της Πρωσίας, του πιο μεγάλου από τα γερμανικά κρατίδια που σε λίγα χρόνια (1870) ενώθηκαν για να σχηματίσουν τη Γερμανία.

Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Δανοί πίεσαν για να πάρουν το δανέζικο κομμάτι του Σλέσβιχ από την ηττημένη Γερμανία. Οι Σύμμαχοι συμφώνησαν, αλλά μόνο στο μισό! Οργανώθηκε δημοψήφισμα μόνο στο βόρειο κομμάτι του Σλέσβιχ και όντως οι βόρειες κοινότητες σε ποσοστό 75% αποφάσισαν να ενωθούν με τη Δανία. Οι κεντρικές και νότιες, όμως, στις οποίες πλειοψηφούσαν οι Γερμανοί, ψήφισαν Ντόιτσλαντ.

Το θέμα επανήλθε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με… περίεργο τρόπο. Κάποιοι Γερμανοί, αηδιασμένοι από τις θηριωδίες του ναζισμού, δεν δίστασαν να δηλώσουν «Δανοί» και να ψηφίσουν το συγκεκριμένο κόμμα στις πρώτες εκλογές (1949), ώστε να πιέσουν για να γίνει νέο δημοψήφισμα και τελικά όλο το Σλέσβιχ να καταλήξει στην «δημοκρατική» Δανία!

Οι Σύμμαχοι απέρριψαν την ιδέα, δεν στήθηκαν κάλπες. Το κόμμα, βέβαια, πήρε μία έδρα στην ομοσπονδιακή βουλή της Δυτικής Γερμανίας με πάνω από 75.000 ψήφους.

Όταν, βέβαια, κατάλαβαν οι Γερμανοί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει η περιοχή χέρια, «επέστρεψαν» στα γερμανικά κόμματα. Το 1953 το κόμμα πήρε 44.000 ψήφους, το 1957 33.000 και το 1961 25.000 και φυσικά δεν εξέλεξε βουλευτή.

Αυτή η συρρίκνωση της δύναμής του σε εθνικό επίπεδο ανάγκασε τους ηγέτες του να αποσυρθούν από την εθνική σκηνή και να διεκδικήσουν εκπροσώπηση μόνο στο τοπικό κοινοβούλιο του κρατιδίου. Όπου είχαν σχεδόν πάντα (μόνο μία φορά δεν τα κατάφεραν) εκπροσώπηση έστω από έναν βουλευτή.

Το 2012, μάλιστα, με 4,6% των ψήφων και 3 βουλευτές, αποφάσισαν να συμμετάσχουν και στην κυβέρνηση συνασπισμού του κρατιδίου, κάτι που συνέβη πρώτη φορά με μειονοτικό κόμμα στη Γερμανία.

Για το συγκεκριμένο κόμμα που εκπροσωπεί “αναγνωρισμένη” μειονότητα από το γερμανικό Σύνταγμα, δεν ισχύει το όριο του 5% που πρέπει να ξεπεράσουν σε εθνικό επίπεδο τα “γερμανικά” κόμματα, ώστε να εκλέξουν βουλευτές.

Προσέξτε το “αναγνωρισμένη”, έχει σημασία: Το γερμανικό σύνταγμα αναγνωρίζει τέσσερις μειονότητες, τους Δανούς, τους Φρίσιους, τους Ρομά και τους Σόρβους, ένα σλάβικο παρακλάδι 60.000 ανθρώπων που κατοικεί στη Σαξωνία.

Δεν μπορεί, δηλαδή, ένα “τουρκικό” ή “ελληνικό” κόμμα να αναγνωριστεί ως μειονοτικό. Οι κακές γλώσσες λένε ότι γι’ αυτό το όριο βρίσκεται στο (υψηλό) 5%: Οι τουρκικής καταγωγής Γερμανοί ξεπερνούν πια το 3% του πληθυσμού.

Ο μοναδικός βουλευτής που εξελέγη, ο Στέφαν Σίντλερ, είναι τόσο… Δανός, που σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Άαρχους, υπήρξε αντιπρόεδρος της νεολαίας του κόμματος της δανέζικης Ριζοσπαστικής Αριστεράς και υποψήφιος ευρωβουλευτής μ’ αυτό το κόμμα στις τελευταίες ευρωεκλογές (2019)!

Υ.Γ. Και ποια σχέση έχει το κρατίδιο αυτό με την Ελλάδα; Μεγάλη, αν είστε… φιλοβασιλικοί! Ο βασιλικός οίκος που κυβέρνησε την Ελλάδα (με διακοπές, φυσικά) από το 1863 ως το 1974 μπορεί να είναι γνωστός σ’ εμάς ως «Γλύξμπουργκ», αλλά το πλήρες όνομά του είναι «Σλέσβιχ – Χολστάιν – Σόντερμπουργκ – Γλύξμπουργκ». Από το δουκάτο της περιοχής προέρχεται η γενιά από τον Γεώργιο τον Α’ ως τον «Κοκό»…